به نقل از «خبرگزاری صدا و سیما»

۲۵ ذی الحجه روز خانواده و تکریم بازنشستگان

تاریخ انتشار: ۲۳ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۱۸۹۷۸

به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای کهگیلویه و بویراحمد، در اسلام بنیانی با ارزش‌تر و مهمتر از خانواده وجود ندارد و سالمندان در خانواده هم به منزله برتری پیامبران بر امت دانسته شده اند.
اهمیت خانواده در ایران 
از سال ۱۳۸۶ روز ۲۵ ذی‌الحجۀ هر سال به عنوان روز خانواده و تکریم بازنشستگان در تقویم رسمی کشور درج شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

روزی که آیۀ «هَل اَتی» سورۀ «اَلإنسان» در آن نازل شده است.
این آیه به خانواده و استحکام پایه‌های آن می‌پردازد و تشویق به صبر و انفاق از مهم‌ترین موضوعاتی است که در آن بیان می‌شود. در آموزه‌های اسلامی خانواده جایگاه ویژه‌ای دارد، پایبندی به خانواده، ارزشی والا شناخته می‌شود و به همین دلیل به جز روز جهانی خانواده، یک مناسبت مذهبی هم برای این روز انتخاب شده است.
پس از انتخاب ۲۵ ذی‌الحجه به عنوان روز خانواده شورای فرهنگ عمومی تصمیم گرفت این مناسبت را با روز بازنشستگان هم ترکیب کند تا در چنین روزی این گروه از جامعه نیز گرامی داشته شوند.
اهمیت بنیان خانواده با اینکه در تقویم روز خانواده و تکریم بازنشستگان به عنوان زمانی برای گرامیداشت این دو بخش مهم از جامعه در نظر گرفته شده است، اهمیت آن‌ها به اندازه‌ای زیاد است که باید همۀ روز‌ها را روز خانواده و نکوداشت بازنشستگان بدانیم. اما چرا خانواده مهم است؟ نقش خانواده در زندگی فرزندان در دوران کودکی و زمان بزرگ‌سالی چیست؟ آیا این موضوع برای جامعه اهمیت دارد؟ خانواده‌ها زمینۀ روابط آیندۀ افراد را فراهم می‌کنند.
نخستین روابطی که کودک در زندگی خود تجربه می‌کند با پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده است.
این فرآیند بسیار مهم هستند، زیرا الگویی برای شکل‌گیری روابط آیندۀ افراد ارائه می‌دهند.
نکتۀ دیگر آنکه افراد در دوره‌های پرچالش زندگی، نیاز دارند به خانوادۀ خود متکی باشند.
فردی که روزگار دشواری را پشت سر می‌گذارد، اگر مطمئن باشد که از خانواده‌اش عشق و دلگرمی دریافت خواهد کرد، به آنان رو خواهد آورد.
خانواده‌ها همچنین می‌توانند منبع اصلی محبت و دلگرمی باشند.
اگر فردی خانواده‎ای مستحکم داشته باشد، همیشه می‌تواند عشق و حمایتی را که نیاز دارد، نزد آنان بیابد.
از سوی دیگر، اگر کسی این عشق و حمایت را از ساختار خانواده دریافت نکند، همواره احساس تنهایی، افسرگی و بی‌پناهی خواهد کرد.
یکی از کارکرد‌های مهم خانواده این است که آن‌ها احساس تعلق داشتن به چیزی بزرگ‌تر از خود را در افراد پرورش می‌دهند.
خانواده‌ها کانون سنت‌ها هستند.
بسیاری از آن‌ها با به اشتراک‌گذاشتن خاطراتی از گذشته، این سنت‌ها را سال‌ها با خود حمل می‌کنند؛ چنین کاری میان آن گروه از اعضایی که دیگر با خانوادۀ خود زندگی نمی‌کنند، ارتباط ایجاد می‌‎کند. خانواده، درس‌های مهمی به افراد می‌آموزد، کودکان در خانواده یاد می‌گیرند احساسات خود را چگونه مدیریت کنند و بروز دهند، کودکان همچنین ارزش‌های زندگی اجتماعی را براساس رویکردی که خانواده به این مقوله دارد، یاد می‌گیرند. در نهایت باید بر این نکته تأکید کرد که خانواده ستون فقرات اجتماع است، سلامت روح و جسم کودکان در آینده به مسیری دارد که خانواده برای خود انتخاب می‌کند و موفقیت آینده افراد نیز وابسته به میزان عشق و حمایتی است که خانواده به فرزندان می‌دهد. دوران بازنشستگی و مسائل آن وقتی یک روز برای دو مناسبت در نظر گرفته شده باشد، موضوعاتی که باید در آن روز به آن‌ها پرداخت هم گسترۀ بیشتری پیدا می‌کنند.
۲۵ ذی‌الحجه روز خانواده و تکریم بازنشستگان و زمانی برای توجه دوباره به بازنشستگان هم هست.
اما برای آنکه نگاه درستی به بازنشسته و نیاز‌های او داشته باشیم باید بدانیم بازنشسته به چه کسی گفته می‌شود. بازنشستگان معمولاً ۸۰ درصد دوران زندگی خود را با کار و تلاش و فعالیت سپری می‌کنند و پس از سال‌ها کار و تلاش به مقطعی از عمرشان می‌رسند که دیگر توان و انرژی سال‌های قبل را ندارند و به همین دلیل دوران کاری آن‌ها پایان می‌یابد. در ایران افراد پس از ۳۰ کار در یک حرفه بازنشسته می‌شوند.
آنان عمرشان را در تشکیلاتی سازمانی مثل ادارات، شرکت‌ها یا در برخی مشاغل به کار و فعالیت مشغول بوده‌اند، آن در این سال‌ها حق بیمه پرداخت کرده و اکنون با دریافت مبلغی به عنوان حقوق بازنشستگی، زندگی را سپری می‌کنند.
 سن بازنشستگی در کشور‌های مختلف متفاوت و از ۶۰ تا ۷۰ سالگی است با این حال در کشور ما نه یک سن خاص بلکه انجام ۳۰ سال خدمت، آغاز بازنشستگی را مشخص می‎کند. در حال حاضر هشت میلیون سالمند در ایران وجود دارد که تقریباً معادل ۱۰% جمعیت است و از این تعداد حدود سه میلیون نفر مشمول مقررات صندوق بازنشستگی کشوری، تأمین اجتماعی و نظامی و دو میلیون نفر سالمند نیز تحت حمایت کمیته امداد و بهزیستی هستند. بیشتر سالمندان در ایران با خانواده زندگی می‌کنند و فقط ۲۰ درصد سالمندان زن و ۱۰ درصد سالمندان مرد به تنهائی روزگار می‌گذرانند.
از جمعیت سالمندان کشور حدود ۲۰ هزار نفر هم در مراکز نگهداری سالمندان تحت مراقبت هستند.
در دین اسلام هدف از تشکیل خانواده را تامین کردن نیاز‌های معنوی، عاطفی، روحی، مادی، انسان برای رسیدن به آرامش و سکون می‌دانند که دستیابی به این اهداف، نیازمند توجه جدی به خانواده و پیاده کردن قوانین مربوط به آن است که با رعایت هر یک از این وظایف محیط خانواده، محیطی پر بار و سالم و رو به ترقی خواهد بود.

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

کلیدواژه: روز خانواده و تکریم بازنشستگان سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۱۸۹۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آتش و فراموشی؛ روایت استاد فلسطینی از زندگی خانواده او در غزه

دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرد بیشتر قربانیان حملات اخیر رژیم صهیونیستی به شهر رفح در نوار غزه زنان و کودکان بوده‌اند و در صورت تشدید حملات رژیم اشغالگر به این باریکه، خطر کشتار غیرنظامیان و آوارگی مضاعف فلسطینی‌ها افزایش می‌یابد. در بیانیه این نهاد حقوق بشری آمده است: «فولکر تورک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل امروز مجموعه حملات اسرائیل علیه رفح در روز‌های گذشته را محکوم کرد؛ حملاتی که بیشتر به کشته‌شدن زنان و کودکان منجر شده است. او بار دیگر نسبت به حمله‌ای تمام‌عیار علیه این منطقه هشدار داد، منطقه‌ای که ۱.۲ میلیون فلسطینی به‌اجبار به آن پناه آورده‌اند.»

بر اساس این بیانیه، چنین حمله‌ای تنها به کشتار بیشتر و آوارگی مضاعف منجر شده و جنایات بین‌المللی بیشتری به همراه خواهد داشت. بر اساس گزارش‌ها، در حملات رژیم صهیونیستی به رفح در ۱۹ و ۲۰ آوریل دست‌کم ۳۳ فلسطینی شهید شدند که ۲۲ تن از آنها زن و کودک بودند. تورک در این بیانیه گفت: «هر ۱۰ دقیقه یک کودک کشته یا مجروح می‌شود. آنها بر اساس قوانین جنگی مصونیت دارند؛ اما در نهایت همین کودکان هستند که بهای این جنگ را پرداخت می‌کنند.»

 از همین رو خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان پای صحبت‌های «غدی عاقل»، استاد فلسطینی الاصل دانشگاه کانادا نشسته و از تجربه شخصی وی و خانواده او در غزه پرسید. در ذیل مشروح این گفتگو از نظرتان می‌گذرد.

-با توجه به اینکه تمام اعضای خانواده شما در نوار غزه و رفح هستند، خبر جدیدی از وضعیت آنها دارید؟

غدی عاقل: کسانی که از بمباران نسل‌کشی اسرائیل جان سالم به در می‌برند، ممکن است از مرگ و ویرانی که از خود بر جای می‌گذارد جان سالم به در نبرند. در اوایل ماه جاری، نیرو‌های اشغالگر اسرائیل از زادگاه من خان یونس در جنوب نوار غزه عقب نشینی کردند، احتمالاً برای آماده شدن برای حمله به رفح. اکنون، آن غیرنظامیانی که در بخت آزمایی مرگ و زندگی برنده شدند، در دنباله رویا‌های شکسته به خان یونس هستند. 

خطر هنوز در هر گوشه‌ای در کمین است، اما پسر عموی من اکرام و شوهرش عوض احساس کردند که مجبور بودند به جمعیت بپیوندند و به منطقه القراره در شمال خان یونس بروند تا وضعیت برادر عوض و محمد و خانواده اش را بررسی کنند. آنچه آنها کشف کردند فراتر از درک بود. محمد، همسرش منار و هفت فرزندشان - خالد، قصی، هادیه، سعید، احمد، ابراهیم و عابد که همگی زیر ۱۵ سال سن داشتند- در حمله هوایی اسرائیل به خانه‌شان به طرز وحشیانه‌ای کشته شدند. خانه آنها خراب شده بود و بدن آنها در حال تجزیه بود، سگ‌ها و گربه‌های ولگرد سعی می‌کردند آنها را بجوند. اکرام و عوض قبر‌های کم عمقی کندند و آنها را دفن کردند.

این دومین باری بود که اکرام و عوض باید برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌های خود را دفن می‌کردند. در ماه اکتبر، آنها مجبور شدند از اجساد تسنیم، یاسمین، محمود و الیاس، فرزندان برادر دیگر عوض، ابراهیم، مراقبت کنند که به همراه مادرشان، نانسی، در بمباران اسرائیل کشته شده بودند.

این بار درد خیلی غیر قابل تحمل بود. پس از بازگشت به خانه، اکرام که غم و اندوه او را فراگرفته بود، ناگهان بینایی خود را از دست داد. علت این مصیبت غم انگیز ناشناخته است و همه ما را گیج و ویران کرده است.

در همین حال، در غرب خان یونس، که اکنون شبیه یک شهر ارواح است، برخی از اعضای خانواده شوهرم سفری مشابه با درد و رنج را آغاز کردند. مقصد آنها: ویرانه‌های خانه هایشان، نه چندان دور از آنچه از بیمارستان الامل باقی مانده است.

کل بلوک، از جمله سه ساختمان چند طبقه که برادر شوهرم و بیش از ۷۰ نفر دیگر در آن زندگی می‌کردند، ویران شد. مردان جوان خانواده عکس، فیلم گرفتند و آنچه از زندگی سابقشان باقی مانده بود را نجات دادند. سپس آنها به المواسی بازگشتند، که زمانی مرکز پر جنب و جوش زندگی در ساحل خان یونس بود، که اکنون به یک اردوگاه چادری تبدیل شده است، سرزمینی بایر از ناامیدی، جایی که در چهار ماه گذشته آواره شده اند.

آنها پس از بازگشت به چادر‌های خود، تصاویر و کلیپ‌های ویرانه خانه‌های خود را با پدر و مادر و خواهر و برادر خود به اشتراک گذاشتند. برای خواهرشوهرم نیما، خبر‌ها و تصاویر خانه اش بیش از حد قابل تحمل بود. او در حین تماشای تصاویر مدام گریه می‌کرد. صبح روز بعد، نیما را بی هوش یافتند. خانواده‌اش او را با عجله به نزدیک‌ترین بیمارستان، الامل بردند، که از قضا به «امید» ترجمه می‌شود، اما هیچ بیمارستان و امیدی پیدا نکردند. یکی از پزشکان قهرمانی که در آنجا مانده بود اعلام کرد که او مرده است. او به سادگی قادر به تحمل این ناراحتی نبود. نیما غرق در غم و ناامیدی، سکته کرده بود. شوهر نیما، سلیمان، و فرزندانش برای تکمیل مقدمات تشییع جنازه، شستن جسد به روش صحیح، یافتن وسایلی برای تابوت و رسیدن به رباب، دختر بزرگ نیما، که به رفح پناه برده بود، تلاش کردند.

در حالی که آنها گریه می‌کردند و ماتم می‌کردند، بمب‌های اسرائیل همچنان بر مناطق مسکونی در رفح، اردوگاه آوارگان نصیرات، دیرالبلاح، اردوگاه آوارگان مغازی و بیت حانون اصابت کرد و صد‌ها کشته برجای گذاشت. در اردوگاه آوارگان یبنا در رفح، یک بمب باعث کشته شدن اعضای خانواده ابوالحنود - ایمان. مادرش ابتصام؛ شوهرش محمد؛ و چهار فرزند خردسالشان: تالین، آلما، لانا و کرم شد.

در جریان این بمباران شدید، سلیمان از ترس امنیت او و فرزندانش تصمیم گرفت که به رباب اطلاعی ندهد. نیما را بدون او دفن کردند. انتخاب ویرانگر بود، اما خطرات سفر به رفح و بازگشت بسیار زیاد بود. حملات هواپیما‌های بدون سرنشین، گلوله باران یا بمباران کشتی‌ها بی امان بود.

روزی که نیما را دفن کردند، ارتش اسرائیل بازار اردوگاه مغازی را بمباران کرد و ۱۱ نفر را کشت که بسیاری از آنها زن و کودک بودند. این اولین باری نبود که درد‌های شدید به چنین مرگ نابهنگامی در خانواده منجر می‌شد. در سال ۱۹۶۷، عبدالله، پدر سلیمان، با آشکار شدن واقعیت تلخ اشغال نظامی اسرائیل، دچار سکته مغزی شد. با از دست دادن خانه خود در نکبه ۱۹۴۸، وحشتی که ارتش اسرائیل در سال ۱۹۶۷ بر سر مردم فلسطینی غزه ایجاد کرد، شوک دیگری بود. اما در نهایت، چیزی که بیش از حد تحمل شد، ربودن پسرش سلیمان توسط سربازان اسرائیلی بود که در آن زمان یک کودک ۱۶ ساله بود. عبدالله که از سرنوشت سلیمان چیزی نمی‌دانست و نمی‌توانست فکر از دست دادن او را بپذیرد، تسلیم غم و اندوه شد و سکته مغزی بدن او را ویران کرد و او را فلج کرد. او هفت سال در اردوگاه خان یونس مصیبت‌های زندگی را تحمل کرد تا اینکه یک هفته پس از بازگشت سلیمان به غزه از دنیا رفت.

سلیمان از اینکه همسرش نیما به اندازه پدرش درد طولانی نداشت، خدا را شکر کرد و از فرزندانش خواست سوره فاتحه را برای او بخوانند. نیما تنها یکی از بیش از ۱۰۰۰۰ زن فلسطینی است که تاکنون در این جنگ جان باخته است. او یک میزبان عالی و یک آشپز فوق‌العاده بود که یک روز در آرزوی زیارت مکه بود و با دقت تمام پولهایش را برای این سفر پس انداز می‌کرد.

مرگ نیما نه تنها رویا‌های او را خاموش کرد، بلکه گرما و سخاوتی را که ذات او، یعنی جوهر فلسطینی را مشخص می‌کرد، خاموش کرد. او یک خلاء را پشت سر می‌گذارد که فقط با درد دل و از دست دادن پر شده است. موشک‌های یک پهپاد هرمس ساخت اسرائیل می‌تواند حریم هوایی بدون محافظ غزه را سوراخ کند و جان انسان‌ها را در چند ثانیه بگیرد. موشک‌های به اصطلاح «آتش و فراموش کن» می‌توانند اهدافی را در فاصله بیش از ۲.۵ کیلومتری (۱.۵ مایلی) در آسمان هدف قرار دهند، بنابراین وقتی شلیک می‌شوند، هیچ کس روی زمین نمی‌داند که در حال آمدن هستند. غیرنظامیانی که به تجارت خود می‌پردازند فوراً کشته می‌شوند، زیرا هیچ کس و هیچ چیز برای محافظت از آنها وجود ندارد.

هیچ هواپیمای جنگی اردنی، انگلیسی، فرانسوی یا آمریکایی برای دفاع از ۵۰ زن کشته شده هر روز در ۲۰۰ روز گذشته توسط اسرائیل مستقر نشد. به نظر می‌رسد "آتش و فراموش کردن" در غزه یک سیاست جهانی است.

اما فریاد قاطع من این است که دنیا هرگز نباید فراموش کند. مردم خوب در سرتاسر جهان تلاش می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که مسئولین این جنایات و کسانی که به آنها اسلحه داده اند، با محاکمه روبرو خواهند شد و شبح عدالت تا پایان روز‌های خود تحت تعقیب قرار خواهند گرفت.

غدی عاقل، یک استاد دانشگاه فلسطینی الاصل در کاناداست که در حال حاضر استاد دانشگاه آلبرتا در ادمنتون کاناداست. او از زمان آغاز جنگ غزه مقالات، یادداشت‌ها و گزارش‌های تفصیلی فراوانی را در رسانه‌های جهان از جمله رسانه‌های کانادا منتشر کرده است.

باشگاه خبرنگاران جوان بین‌الملل خاورمیانه